14 augustus, 10 uur

Mijn telefoon gaat, het is mijn broer. 
“Huh? Dat meen je niet! Hoelang is hij al weg?” Ik krijg een naar gevoel in mijn onderbuik. “Ik kom eraan hoor, broer. Ik ben er over een kwartier”

De lucht was nog vochtig en kil, angst greep mijn hart toen ik de stilte om me heen hoorde. Bang met rillingen over mijn rug. Dit gevoel in mijn lijf klopt niet. Ik ren en ren, ik schreeuw.

“Papa! Papa!!” 

Mijn hart bonkt in mijn keel als ik dichterbij kom.

“Neeeee!!!”

Tranen biggelen over mijn wangen. Dit kan toch niet waar zijn.

In de dagen erna kantelde mijn wereld. Alles wat ik uitstelde, werd ineens dringend. Niet later, maar nu! Al jaren speelde ik met een verlangen, dat ik altijd wegstopte: de droom om een gigolo te huren. Niet uit eenzaamheid, maar uit nieuwsgierigheid. Wat bleef was dat ene zinnetje in mijn hoofd: "Waarom niet nu...?"

So I did it!

Bijna 10 uur en ik loop zenuwachtig door mijn kamer heen en weer. Wat heb ik gedaan... Ik kan ook niet meer terug. Het zweet breekt me uit.

Ik open de deur en daar staat hij, mijn gigolo voor deze avond. Hij heeft een onweerstaanbare uitstraling en een zelfverzekerde glimlach die mijn hart een sprongetje doet maken. "Klaar voor een avontuur?" vraagt hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Zijn ogen maken mij nieuwsgierig en opgewonden tegelijk, maar er was iets aan hem dat me gerust stelde. 

Terwijl de wijn zijn werk doet, merk ik dat de spanning toe neemt tussen ons. Hij komt dichterbij mij zitten en mijn hart klopt in mijn keel. Zijn lippen raken de mijne. Het is een zachte maar vurige kus. "Vertrouw me", fluistert hij. Ik knik.